Κάθε Πάσχα, την Κυριακή της Αγάπης, εδώ στο πανέμορφο και κοσμοπολίτικο Πόρτο-Χέλι καίμε τον Ιούδα. Το κάψιμο του Ιούδα είναι ένα έθιμο που πιθανόν το υιοθέτησε το Πορτοχέλι από τους γείτονες Υδραίους μπουρλοτιέρηδες. Καταγραφές φτάνουν την χρονολογική του διάρκεια γύρω στα 250 χρόνια .Όσο χρονολογείται και η παρουσία του Πορτοχελίου στην Ερμιονίδα. Ο Ιούδας είναι ένα ανδρείκελο ,ένα ομοίωμα ανθρώπου δηλαδή ,που είναι κατασκευασμένο από άχυρα, με τα οποία γέμιζαν ένα σκελετό από καλάμια και σύρματα καλυμμένο με ρούχα. Το Κάψιμο του Ιούδα, είναι η τιμωρία του προδότη, που δεν εξιλεώθηκε ούτε με τον αυτοχειριασμό του, αφού και σύμφωνα με την αρχαία παράδοση, ούτε η γη δεν τον δέχθηκε, όταν έσπασε το κλαδί της αγχόνης. Στο πρόσωπό του τιμωρούνται οι «προδότες», οι «αγνώμονες», οι «αμαρτωλοί», οι «αποστάτες». Ο Ιούδας αντιπροσωπεύει δύο αναίσχυντες ιδιότητες, τη φιλαργυρία και τη δειλία. Παλαιότερα, το κάψιμο του Ιούδα γίνονταν με δυναμίτες. Το ομοίωμα του Ιούδα περιφέρεται γύρω από το χωριό , καβάλα πάνω σε ένα γαϊδούρι και με λόγια περιπαιχτικά γι’ αυτόν, καταλήγει να σε κεντρικό σημείο του λιμανιού , τοποθετημένος σε μια καρέκλα και δίπλα του ένα τραπέζι πάνω στο οποίο υπάρχει μια κανάτα κρασί και ένα ποτήρι για να πίνει και να ξεχάσει αυτό που έκανε μέχρι την τελευταία του στιγμή. Την στιγμή της καύσης βρίσκεται τοποθετημένος σε πλωτή εξέδρα μέσα στην θάλασσα , σε ένα σκηνικό όπου η ιστορική αφήγηση συναντά την εικόνα των παραδοσιακών καϊκιών να πλαισιώνουν το ομοίωμα του Ιούδα.
Η πιο παλιά καταγραφή ανθρώπου που αναβίωσε με το Κάψιμο του Ιούδα είναι αυτή του Χρήστου Λούμη γύρω στην δεκαετία του 1930 .Αργότερα και με ην άνθιση του τουρισμού την δεκαετία του 1960, ο Άγγελος Φωστίνης και ως και σήμερα τα παιδιά και τα εγγόνια αυτών των δύο αντρών. Τα τελευταία χρόνια με την βοήθεια της τεχνολογίας το κάψιμο του Ιούδα στο Πορτοχέλι έχει εξελιχθεί σε ένα
φαντασμαγορικό πολιτιστικό γεγονός που αποτελεί πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών.
