Εάν κάποιος σας έλεγε ότι υπάρχουν δύο «θαμμένοι ναοί» αφιερωμένοι στον Θεό Απόλλωνα, μέσα στη λάσπη … κάτω από τη στάθμη της θάλασσας, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να αμφιβάλλατε. Εάν όμως σας μιλούσε για το μέρος που βρίσκεται, θα σαστίζατε με το πόσα δεν γνωρίζετε για έναν τόπο που βρίσκεται τόσο κοντά στην Αθήνα, και σίγουρα πολλοί από εσάς έχετε επισκεφτεί. Ο λόγος για το κοσμοπολίτικο Πόρτο Χέλι, το οποίο είναι χτισμένο στα ερείπια του οικισμού των Αλιέων, και πήρε το όνομά του από τους παλιούς κάτοικους του τόπου που ήταν αλιείς πορφύρας, καθώς και τεχνίτες στην επεξεργασία της ομώνυμης χρωστικής. Ουσιαστικά πρόκειται για μια σταδιακή γλωσσική παραφθορά του ονόματος, σε Χαλιείς και εν συνεχεία σε Χέλι, ενώ πήρε το προσωνύμιο «Πόρτο», γιατί διέθετε λιμάνι. Στο σημερινό Πορτοχέλι, ιδρύθηκε στα τέλη του 7 ου  αιώνα π.Χ. η αρχαία πόλη των Αλιέων. Η μεγάλη ακμή της προσδιορίζεται από τον 6 ο  έως τον 4 ο  αιώνα π.Χ. Μετά την καταστροφή της Τίρυνθας από τους Αργείους, περί τα 460 π.Χ., εγκαταστάθηκαν εδώ πολλοί Τιρύνθιοι εξόριστοι, γεγονός που επιβεβαιώνεται από τα νομίσματα της πόλης των Αλιέων που φέρουν την επιγραφή «Τιρυνθίων» και χρονολογούνται από τα τέλη του 5 ου  ως τις αρχές του 3 ου  αιώνα π.Χ. Ο Παυσανίας αναφέρει την πόλη ως Αλίκη, ενώ στις στήλες της Επιδαύρου αναφέρεται ως Αλιείς. Ο Ηρόδοτος τους αναφέρει (7,137) ως «αλιέας τους εκ Τίρυνθος». Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου οι Αλιείς, λόγω της στρατηγικής τους θέσης, κατελήφθησαν διαδοχικά από την Αθήνα και τη Σπάρτη.
Η πόλη διέθετε οχυρωματικό περίβολο με κυκλικούς και ορθογώνιους πύργους καθώς και πέντε κύριες πύλες. Έξω από τα τείχη βρισκόταν το ιερό του Απόλλωνος και το στάδιο, ενώ στην Ακρόπολη υπήρχε ένα υπαίθριο ιερό αφιερωμένο στην Αθηνά Πολιάδα. Με οργανωμένο πολεοδομικό σχέδιο, αποχετευτικό δίκτυο και σύστημα ύδρευσης από φρέατα στο εσωτερικό των οικιστικών μονάδων που διαρθρώνονταν
γύρω από κεντρικές αυλές, η πόλη, που πρέπει να διέθετε πληθυσμό 2.500 κατοίκων, ανέπτυξε σημαντικές δραστηριότητες στηρίζοντας την οικονομία της κυρίως στην εμπορική εκμετάλλευση του ελαιολάδου και των υφαντουργικών της προϊόντων. Στα νοτιοανατολικά της αρχαίας πόλης εκτείνονταν τα νεκροταφεία που περιελάμβαναν ταφές σε απλούς λάκκους, κιβωτιόσχημους τάφους, λίθινες σαρκοφάγους ή εγχυτρισμούς σε μεγάλα αγγεία, καθώς και μία ταφική πυρά. Σε αντίθεση με την επικρατούσα πρακτική, τα κτερίσματα, κυρίως πήλινα αγγεία, τοποθετούνταν όχι στο εσωτερικό των τάφων αλλά πάνω σε αυτούς.
Οι Αλιείς εγκαταλείφθηκαν λίγο μετά τα τέλη του 3 ου  αιώνα π.Χ.